Birinci dönemin sonuna geliyoruz, okul epey yoğun geçiyor. Bir sürü evrak, karne işi. Yapacak işler hiç bitmiyor. Hayat nasıl böyle geçecek bilmiyorum, çok korkutucu. Kaygı duyuyorum giderek, insan bu dünyadan nasıl emekli olur? Ne zaman istediklerimizi yapabileceğiz?
Hiç bitmeyen bir yoğunluk. Günümüz çocukları çok kötü bir durumda, ne saygıları var ne de sevgileri. Gelecek için de hiç ümitli değilim.
Yine bir yılgınlık hali. Bazen hiçbir şey yapasım gelmiyor. Okumak istediğim şeyler var ve yorgunluktan hiçbir şey yapamıyorum. Sömestr tatili yaklaşıyor ama bize iki hafta yerine yalnızca bir hafta. Sistem devamlı çalışmanızı istiyor, emeklerinizin karşılığını bir türlü alamıyorsunuz.
İçimdeki çelişki öyle çok büyüyor ki, bir yerde işi bırakıp gidecekmişim gibi hissediyorum. O zaman hafifleyecek, adeta uçacakmışım gibi. Tıpkı bir ateş böceği gibi. İçimdeki tüm ateşi salıp uçup rahatlayacakmışım gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder