Ferhan Amca İle Süheyla Nine

Mutfakta oturur hep bizim Ferhan amca,hiç kımıldamaz oradan.Yaz kış demeden mutfakta öylece oturur.Eşi Süheyla teyze geçen yıl hayatını kaybetti.Büyük bi bunalım yaşadı ardından;Süheyla nine miyoptu ileri derecede ama Ferhan amca astigmat olmasına rağmen tutturdu Süheyla Hanımın gözlüklerini takıcam diye.Engel olamadık annemle.Geçen sene almıştık onları eve.Çok mutlu bi çiftlerdi.Her ikisinin de saçlarında sadece iki tutam siyah saç vardı.Gürmüş eskiden Süheyla Hanımın saçları.Bi savurdu mu mahallenin delikanlılarının aklı çıkarmış.Televizyonu pek severlerdi karı koca.Televizyonun tepesinden inmezlerdi adeta.Gri giyinmekten ve kaşkolları ile oturmaktan haz alırlardı.Yaşlıydılar ama biz onlara bakmaktan pek memnunduk doğrusu.Hiç ummadığımız bi şekilde hayatını kaybetti Süheyla nine.Düştü,ayakları tutmaz oldu.Çok uğraştık ama yaşatamadık onu.O gidince hüzünle bakar oldu Ferhan amca bize.Kaşları hep yayvan,gülüşü çok mattı artık.Sanki bi kaleye haspedilmiş,yaşlı bi peri gibiydi.Kaleyi tırmanıp gökyüzüne ulaşmak çok zor geliyordu.Sihirleri olsa bile.Ama biliyordu,Süheyla ninenin sihirleri onu hiç yalnız bırakmazdı.

Bugün odama çıktık ilk kez Ferhan Amca ile.Masama uzun uzun baktı.En sonunda onu televizyon tutkusundan uzaklaştırabilmiş olamama seviniyordum içten içe.Kitaplarımı görünce pek hoşuna gitti.Annemse o sırada yorgan dikmekle falan uğraşıyordu,bize katılamadı.Bi de gece lambasını yaktım.Maziye dalmış olacak pek rutubetli baktı bana,sevecen.Ve ben de artık onun odamda kalmasına karar verdim.Nutuk'un üzerine oturttum onu,en güzel kitabın üzerine.Şimdi keyfi pek yerinde.Bi heykel ama ne de güzel bizim Ferhan Amca...