Sana Kalbimi...

Yazılılarımın bu hafta bitmesi itibariyle yeni bir kitaba başladım.Aslında birkaç gündür elimde ama yine de elimde bir kitap olması çok güzel…Kitabımın adı “İsveç Kibritleri”.Sanırım filmi de varmış ama daha araştırma fırsatım olmadı.Yazar da Robert Sabatier…Aslında Oliver Twist’te de benziyor ama kendi içinde kimsesiz bir çocuğun hikayesini anlatıyor bize…Bir de film aldım bayram için.”Oğul Odası”.O da Cannes ödüllü eski bir film.Biran önce tatile girip izlemek istiyorum…

Okuduğum kitapta çok güzel bir şiir dikkatimi çekti ve gerçekten okurken duygulandım:

Sana kalbimi

Bir çeyrek tereyağı

Ve bir karnıbahar verdim…

Kimseler bakmadı yüzüme Tanrım

Açım,yerim yurdum yok diye

Tanımadı beni insan kardeşlerim

Yüzüm solgun,gözlerim yaşlı diye

Ama sevgim eksilmedi onlara benim

Hayatın acı olduğunu onlardan öğrendim

Bana eşlik etmek isteyen bir kadın

Çığlıklarımı işiten bir yürek olmadığı için…

Kimi zaman düşünüyorum.Bu daha çok Yol Arkadaşım’ı izlediğim zaman oluyor diyebilirim.Düşünüyorum,garip bir yolda adımı hükmettirmeye inat koşmak geliyor içimden.Etraftaki kimse sanki umursamıyor bir şeyleri.Küçücük bir çocuk dikiliyor deniz kenarında,bir daha asla yanında olamayacak olan babasına haber uçurmak için denizi aracı seçiyor kendine.Minik bir yürek atıyor martıların sıcak kanatları arasında.Belki de fazla acizim ya da çok duygusal züppe bir şair modunda.Tutunacak dal aramak belki de…Bazen söyleyecek cevap bulamıyorum hayata.Üstüme vazife olmayan bir işte saçma sapan insanlar yüzünden dışlanıyorum sınırlardan.Bir, gün ışığına çıkabilsem,bir daha asla bırakmayacağım güneşin izini.Asla dönmeyeceğim yara aldığım yerlere.Aşüfte suratların kaymaklı dolgun serzenişlerine…Bir Birgitta Stenberg’in Çılgın yıllarındaki gibi yaşasam.Ya da Can Dündar ile Uzaklar’ı…

Oh,seek,my love,your never way

I will not be left in sorrow

So long as I have yesterday

Go take your damned tomorrow

Dorothy Parker…