24 Eylül 2022 Cumartesi

Zeytin Dalımın Boynu Bükük

Yeni eğitim-öğretim yılına başladık bu sene. Her zamanki gibi her şey çok hızlı akıyor ve günler bir öncekinden daha yoğun geçiyor. Bu sene ilk kez tanıştığım pek çok öğrencim var, hala bazılarının isimlerini öğrenemesem de kısa süre sonra oturur diye düşünüyorum. Esasen yeni yıla oldukça pozitif başlamak konusunda kendime söz vermiştim, öyle de başladım. Hatta bölüm arkadaşlarıma espri bile yapmıştım, bu sene son derece pozitif olmaya karar verdiğime dair, gülüşmüştük. Fakat anladım ki hüzün benim diğer yarım, parçacıklarımın bir kısmı, tenimin rengi, zeytin dalımın bükük boynu. 

Hüzünlenmemi gerektirecek bariz sebepler yok ortada, başımıza bir felaket gelmiş değil. Lakin her an her saniye içimdeki hüzün ile birlikte yaşıyorum, gözlerimin dahi hüzünlü olduğunu söylerler. Bölüm arkadaşlarımdan biri bir gün, "seni hüzünlerin ile seviyoruz" demişti. Ben de kendimi böyle seviyorum, sevmeye çalışıyorum. İnsan bir ölçüde kendini tanır, anlar, değerlendirir, sağaltır ve yoluna devam eder, ben de yarım hüznüm ile devam ediyorum hayat yolculuğuna. 

Kırılıyorum insanlara, yaşanan olaylara, çabuk unutulanlara, komşularıma, mahalleme, semtlere, sokaklara, İstanbul'a ve dünyaya. Bu kadar hassas olmayı istemezdim bir ölçüde, bir ölçüde neşemin yankılanmasını da isterdim belki. Ama olduğum gibi güzel olduğumu, bunun bana has bir özellik olduğunu biliyorum. 

Hüzün, gün içinde bana eşlik ediyor çoğu zaman, benimle birlikte uyuyup uyanıyor. Özellikle şu sıralar ilginç bir deneyim yaşıyorum. Gece yatarken, uyku ile uyanıklık arasında bir yerde, berrak bir bilinç eşliğinde zihnimde bazı sahneler canlanıyor. Nasıl anlatsam, hayatın beyhudeliği üzerine, bu hayattaki anlamsızlığımız üzerine. Bunu kelimeler ile anlatmam mümkün değil sanırım, hissettiğim şey dupduru, berrak ve tamamen dünya üzerine. Bir görüntüler dizini, sahne geçişleri. Adeta hayatın ta kendisi gibi, bu kadar çok düşünüp hissetmememi söyleyen bir ses sanki, uzaklardan gelen. Ne olduğunu bilmiyorum ama derinden hissediyorum. Bu dünyada ne arıyoruz, nereye gidiyoruz? Bana tüm bunların cevaplarını veren, gaipten bir his. 

Varlığım yokluğuma karışmış, suretim diğerlerine epey uzak, köy bucak, başka bir izin, başka bir toprağın peşinde. 

Şu aralar beni tek mutlu eden şey, mahallemizin köşesinde yaşayan tatlı kedileri beslemek sanırım. Her gün, okul çıkışı onların yanına gidiyorum. Taş duvarın üzerine oturuyor ve verdiğim mamaları büyük bir iştah ile midelerine indirmelerini izliyorum. Öyle güzeller ki, sokağın başında elimde mama ile beni görünce adeta sevinç çığlıkları atıyorlar, hemen yanıma geliyorlar. Uzun uzun oturuyorum yanlarında, bir düş gibi ya da hayata dair bir gerçeklik arar gibi. Hiç bulamayacağım bir gerçeklik, suskun bir gerçeklik. 

"faili sor, meçhulü gör,

kardeşim rahat mı için o son uykunda? 

matemim duy, omzun ver,

zeytin dalımın boynu büyük,

kardeşim gel sabrımı al, acımdan büyük"

3 yorum:

Kim Bilir dedi ki...

Dünya hassas ruhların cehennemidir diye bir söz okumuştum bir yerde. Gerçekten de öyle. Sürekli hayatı sorgulaman belki de bilinç altında var olduğuna inandığın bir anlamın bilincine doğum sancılarıdır :) Hani yine görüşecektik? Haber gelmedi senden :)))

Manxcat / KuyruksuzKedi dedi ki...

Bu yıl okula yeni gelen 5. sınıflara ve daha önce derslerine hiç girmediğim 8. sınıflara derse giriyorum. Toplamda 6 sınıf ve 140 öğrencim var. İsimlerini öğrenmek başlı başına bir mücadele :( Derste aktif olan bir kısmının adını öğrendim ama diğerleri... Yıllardır 5lere girmediğim için çok zorlanıyorum, onların seviyesine inemiyorum. Bu yıl sadece öğretmen olmak bile yeterli bir hüzün kaynağı sanırım benim için :(

Beyaz Çiklet dedi ki...

Kim Bilir,

Neden böyle olduğuna dair net bir fikrim yok. Mizaç mı, bilinçaltı mı bilmiyorum ama çoğunluğa oranla daha hassas bir yapımın olması beni yaş aldıkça zorluyor. Sanırım bu konuda tek bildiğim bu. Bir süredir içe kapanma dönemlerimde olduğum için dışarısı ile bağlantım epey azaldı, sözüm var haber edeceğim :)

Manxcat / KuyruksuzKedi,

Neredeyse sayılarımız aynı, benim de 6 sınıfım ve 141 öğrencim var bu yıl. Beşinci sınıflar aslında kolay gibi görünüyor ama en zor grup bence. Yedilerle işler çok kolay giderken beşlerde sabır taşına dönüşüyorum diyebilirim. 40 dakikalık derste en fazla 20 dakika çalışma yapabiliyoruz ama onların da çok tatlı özellikleri var. Yıllardır beşler ile çalıştığım için alıştım. Hızlı bir şekilde alışacaksın, yalnızca beklentiyi düşün tutmakta fayda var çünkü çok küçükler cidden :)