"Dedem, kendisine verilen zamanı, kendi istediği gibi yaşamıştı; kimseyi karıştırmamıştı. Yaşama biçimini kınayanları, öğüt vermek, aklı vermek isteyenleri, hoşgörüsü olmayanları, sevgisizleri, kendini bir bok sananları elinin ucuyla şöylece iteleyivermişti.
'Bunlar virüs gibidirler' derdi. 'Bunlar kıskanç, mütecessis, dedikoducu, ziyan mahlukattandır. Aman! Asla yaklaştırmayacaksın yanına."
Nezihe Meriç
skip to main |
skip to sidebar
Çok uzak yollardan geldim, denizler yerine dağları sevdim. Heyecanımda, başarımda ve üzüntümde pek insan yoktu yanımda. Fakat öğrendim, irkilerek yoluma devam ettim. Şimdi mutfağıma açılan minik bahçemde pek çok çiçek yetiştiriyorum. Çiçeklerin yanında yalın ayak geziniyorum, bir tek onların yanında özgür hissediyorum. Yaşamak böyle bir şey değil midir zaten? Toprakla bütünleşmek, var olmamak. Hiç olmamak. Ne orada ne de burada.
- Beyaz Çiklet
- O çiğnenmiş bir çiklet. Belki de paketi hiç açılmasaydı daha iyi olurdu. Kim bilir?
"Hastalığımız bile aynı, nefes alamıyoruz."
Hayat Var
Beyaz Çiklet Çiğneyenler
Bir mektubumu buldum anıların arasında: "Sev bu çocuğu, insan olmanın ıstırabını yaşıyor" diyordu.
Nezihe Meriç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder