Son yazımda başıma gelenlerden bahsetmiştim. Önce vücudumda çıkan döküntüler, ardından bacaklarımdan başlayarak başıma kadar yayılan yoğun elektriklenme, uyuşma hissinden tutun da, parmaklarımdaki ve ayaklarımdaki kasların istemsiz atması ile gelişen süreç beni derinden yıprattı. Soluğu hastanede aldım, tetkikler, tedirgin bekleyişler derken aslında tüm sorunlarımın psikolojik olduğunu öğrendim. Depresyon, panik bozukluk ve kaygı bozukluğu belirtileri... Aslında bunları uzun süredir yaşıyordum, hayata dair isteğim ve heyecanım uzun yıllardır kayıptı ve nerede olduklarını bilmiyordum.
Hayatımda ilk kez bir antidepresan tedavisine başladım. Düşük dozlu bir antidepresan veren doktorum şikayetlerimin geçeceğini söyledi. Vücudumdaki uyuşmaların ve kalp krizi geçirir gibi hissetmeme yol açan zamansız kalp çarpıntılarımın geçmeyeceğini düşündüm ilkin. Bir hafta, iki hafta, üç hafta derken bir kutu ilacı tamamladım. Ve etkisine inanamadığım şekilde sorunlarım büyük ölçüde azaldı. En çok başımdaki sıkıştırma ve uyuşma hissinin geçmesine sevindim. O kadar zorlanıyordum ki, artık iyice ümitsizliğe kapılmaya başlamıştım.
İlaç, zihnimin içinde dönüp duran konuşmaları durdurmaya başladı ve günlük hayattaki kaygılarımı hafifletti. Artık çok mutluyum, her şey şahane diyemem tabii ki. Zaten antidepresanların böyle bir amaçları olmadığını öğrendim. Fakat içinde bulunduğum bu ruh hali sanki 10 yıl önceki ruh haliymiş gibi, gencecik bir adamın hayata ilk atıldığı yıllarda hissettikleri gibi. Bu süre zarfında vücudumdaki uyuşmalara rağmen inatla kitap okudum, edebiyata geri döndüm. Bir sürü roman bitirdim. Buraya taşındığımızdan beri evimizdeki azıcık eşya ile yaşıyorduk. Bir odamız boştu ve bu ev bana hiç sıcacık bir yuva izlenimi vermiyordu. Hemen işe koyulup yeni eşyalar almaya başladım. Evi yavaş yavaş sıcacık bir yuva haline getirmeye başladım. Her şey zamanla daha iyi olacak inanıyorum, çabalıyorum, kendimi yeniden var etmeye çalışıyorum. İyileşiyorum.
