Yarın iş günü. Saat 01.04.
Annem mışıl mışıl uyudu, ne de güzel uyuyor.
Yarın kendine kurs bakmaya gidecek, yeni apartmanda komşuları ile çok iyi anlaştı.
Ben de kendime bir kahve yaptım.
Oysa uyumam gerek, sabah erkenden kalkıp okula gideceğim.
Biraz da ağladım yine.
Sufjan Stevens'ın "Fourth of July" isimli şarkısı çalıyor.
Yarın sigarayı bırakmayı düşünüyorum. Kısmet.
Her şey hep bir yana bakıyor.
Bazıları aynı yanda, bazıları bambaşka.
Yeşilin içinde çimler, çimler rüzgarda dalga dalga.
Öyle çok gelgitli ruhum, hep geride, hep arkada.
Liste, "Mystery of Love"a sıçradı.
Dilimde hiç söylemediğim kelimeler.
Gün ortasında yeni bir şeyler olur mu?
Yarın iş günü. Saat 01.09.
skip to main |
skip to sidebar
Çok uzak yollardan geldim, denizler yerine dağları sevdim. Heyecanımda, başarımda ve üzüntümde pek insan yoktu yanımda. Fakat öğrendim, irkilerek yoluma devam ettim. Şimdi mutfağıma açılan minik bahçemde pek çok çiçek yetiştiriyorum. Çiçeklerin yanında yalın ayak geziniyorum, bir tek onların yanında özgür hissediyorum. Yaşamak böyle bir şey değil midir zaten? Toprakla bütünleşmek, var olmamak. Hiç olmamak. Ne orada ne de burada.
- Beyaz Çiklet
- O çiğnenmiş bir çiklet. Belki de paketi hiç açılmasaydı daha iyi olurdu. Kim bilir?
"Hastalığımız bile aynı, nefes alamıyoruz."
Hayat Var
Beyaz Çiklet Çiğneyenler
Bir mektubumu buldum anıların arasında: "Sev bu çocuğu, insan olmanın ıstırabını yaşıyor" diyordu.
Nezihe Meriç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder