Kıyıdan

Kıyıdan bir ses duymuştu, dönüp bakmaya mecali yoktu ama bakacaktı az sonra. Beklenti içindeydi hayatı boyunca; bir ses, bir çığlık, bir sevgi belki bir soru bekliyordu. Eninde sonunda diye düşünüyordu. Betona çarpan su sesleri ile yüzüne çarpan rüzgar sesleri arasında bir adım daha atmıştı. 

Şimdi arkasını dönme vaktiydi, ardına bakma vakti. Baktı, upuzun bir yol ve uçsuz bucaksız bir sis gördü. Devrildi gülüşü, boşluğa baktı uzunca. Kendinden başkasını bulamayacağını biliyordu. O en doğal, en içten, en yakın, en derin kendisiydi. Kendi ruhuydu. Adımlarını hızlandırdı. Bir daha dönüp bakmayacaktı asla, söz vermişti kendine.