"Ve benim durumum doğduğum günkü kadar kötü ve hüzünlüydü.Tek fark,istediğim sıklıkta olmasa bile arada sırada içki içebilmekti.İnsanın kendisini sonsuza dek sersem ve yararsız hissetmesini engelleyen tek şeydi içki.Onun dışındaki her şey insanı sürekli gagalayıp deliyordu.Ve hiçbir şey ilginç değildi.İnsanlar kısıtlayıcı ve tedbirliydiler,aynıydı hepsi.Ve bu götlerle ömrümün sonuna kadar yaşamak zorundaydım.Tanrım,hepsinin kıç delikleri,seks organları,ağızları ve koltuk altları vardı.Sıçıyor ve konuşuyorlardı ve at boku kadar can sıkıcıydılar.Kızlar uzaktan iyi görünüyor,güneş elbiselerinde ve saçlarında parlıyordu.Ama yakınlaşıp ağızlarından akan beyinlerini dinleyince silahlanıp yeraltına gizlenmek istiyordum.Mutlu olmayı asla beceremeyecek,asla evlenemeyecek,çocuk sahibi olamayacaktım.Allah kahretsin bulaşıkçı bile olamıyordum."
charles bukowski
skip to main |
skip to sidebar
Çok uzak yollardan geldim, denizler yerine dağları sevdim. Heyecanımda, başarımda ve üzüntümde pek insan yoktu yanımda. Fakat öğrendim, irkilerek yoluma devam ettim. Şimdi mutfağıma açılan minik bahçemde pek çok çiçek yetiştiriyorum. Çiçeklerin yanında yalın ayak geziniyorum, bir tek onların yanında özgür hissediyorum. Yaşamak böyle bir şey değil midir zaten? Toprakla bütünleşmek, var olmamak. Hiç olmamak. Ne orada ne de burada.
- Beyaz Çiklet
- O çiğnenmiş bir çiklet. Belki de paketi hiç açılmasaydı daha iyi olurdu. Kim bilir?
"Hastalığımız bile aynı, nefes alamıyoruz."
Hayat Var
Beyaz Çiklet Çiğneyenler
Bir mektubumu buldum anıların arasında: "Sev bu çocuğu, insan olmanın ıstırabını yaşıyor" diyordu.
Nezihe Meriç
2 yorum:
Of çok fena vurdu şu an, şu saatte :((
Gözüm kitaplığıma ilişti ve elime attığım ilk kitaptan açtığım ilk sayfadan bu satırları paylaşayım dedim.Rast geldi sanırım.
Yorum Gönder