"içimden atamadığım bir yumru,bir ateş,bir lanet var sanki.Başım çok ağrıyor,kalbim çok ağrıyor,gözlerim çok ağrıyor...Bildiğim,öğrendiğim,yaşadığım her şey yavaş yavaş siliniyor aklımdan...Geceleri azap gibi...Kabuslar yakamı bırakmıyor bir türlü...Kötü bir şeyler olacakmış duygusu var,neyin ne olduğunu kavrayamıyorum çok zaman...Zaman benim dışımda ilerliyormuş gibi,zaman beni kusacakmış gibi,kelimeler bir araya toplanıp,bir vücut olup beni içinden atacakmış gibi...Gölge..."
murat uyurkulak
skip to main |
skip to sidebar
Çok uzak yollardan geldim, denizler yerine dağları sevdim. Heyecanımda, başarımda ve üzüntümde pek insan yoktu yanımda. Fakat öğrendim, irkilerek yoluma devam ettim. Şimdi mutfağıma açılan minik bahçemde pek çok çiçek yetiştiriyorum. Çiçeklerin yanında yalın ayak geziniyorum, bir tek onların yanında özgür hissediyorum. Yaşamak böyle bir şey değil midir zaten? Toprakla bütünleşmek, var olmamak. Hiç olmamak. Ne orada ne de burada.
- Beyaz Çiklet
- O çiğnenmiş bir çiklet. Belki de paketi hiç açılmasaydı daha iyi olurdu. Kim bilir?
"Hastalığımız bile aynı, nefes alamıyoruz."
Hayat Var
Beyaz Çiklet Çiğneyenler
Bir mektubumu buldum anıların arasında: "Sev bu çocuğu, insan olmanın ıstırabını yaşıyor" diyordu.
Nezihe Meriç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder