Bir seneyi aşkındır kimsesiz çocuklar ile çalışıyorum.Gönlü yarım,gülüşü tam çocuklarla.Küçücük yaşlarında hayatın yükünü sırtlayan,yoluna yerle yeksan olmadan devam etmeye çalışan çocuklar ile.Onca anı,onca hayat.Her birinin hikayesi birbirinden farklı.
Daha bugün birine ayakkabı bağcığı bağlamayı öğrettim.Biri ateşlendi revire götürdüm,saçlarını okşadım.Bir tanesi daha bugün yemekhaneye doğru koşarken yanıma gelip bana sarıldı.
Pek çoğunun derdine derman olmaya çalışıyorum.Annesizlik,babasızlık çok zor.Bazılarının hayat hikayeleri o kadar zorlu ki,bu çocuklar buna rağmen ağız dolusu gülebiliyorlar.Daha yeni kızdığım bir tanesi yemekhane sırasında tepsimi çatalımı hazırlayıp benden özür diliyor.
Yahu,bunlar çocuklar.Hakikaten çocuklar.Ne günahları vardı,niçin bu kadar ağır yüklerle doğdular,niçin yazgıları bu kadar kötü ? Çok zorlanacaklar,ama çok iyi yerlere gelecekler.Onlara her dokunuşumda,onlarla her konuşmamda kendimi çok daha iyi hissediyorum.Nazar değmesin,Allah onları her dem korusun.
sevemiyorsan istanbulu benim gibi
kaçalım yine bozkırlara
istanbulda kimim var ?
kimin için bu toz duman ?
istanbulda neyim var ?
ne kaldı ki kalabalıktan...
pinhani
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
Bence yazgilari zor degil. Biz zorlastiriyoruz. O kadar goruez kilinmis ki ebeveynsiz olmak gunumuzde. Islerini kolaylastiramiyoruz. Yasam zaten zor iken cifte kavrulmus acilar sunuyoruz.
ımtırak ımsı ;)
Böyle düsünmüyorum.Yazgıları çok zor,bazılarımızın çok daha şanlı hayatlar yaşadığı bir gerçek.On bir on iki yaşındakı çocukların sırtlanmak zorunda kaldıkları hayat mücadelesi çok zor.Çok iyi şartlarla dünyaya gelen pek çok çocuk var oysa ki.Bu çocukların işlerini kolaylaştırmak mümkün değil zaten.Yetişkin halimle yaşadığım derin kalp yaralarını bünyemde tamir edemezken onların bu yaşlarda bu yaralarla doğması tamiri mümkün kılamıyor.Hayat adaletsiz bir yer ımtırak,gerçek su gibi ortada değil suyun da ötesinde.
Yorum Gönder