Halil ceketinin cebine ellerini soktu. İstanbul'un soğuğunu ilk kez duyumsuyordu, rıhtımdan göğsüne doğru inen ağır rüzgarla dalgalandı. Gece olunca insanlar neden susuyordu? Yaşam gündüz akarken, gecenin içinden geçen insan sayısı niçin bu kadar azdı?
Karşıdan karşıya geçti Halil. Bir sigara yakacak oldu, sigarası yanmadı. Buğulu havanın ensesinden süzülüşüne kaptırdı kendi. Kaldırımın üstüne çıktı, gri çöp konteynerinin yanında durdu. Usulca seyretti boşalan şehri. Parmakları üşüdü, kazağının kollarını çekiştirdi.
skip to main |
skip to sidebar
Çok uzak yollardan geldim, denizler yerine dağları sevdim. Heyecanımda, başarımda ve üzüntümde pek insan yoktu yanımda. Fakat öğrendim, irkilerek yoluma devam ettim. Şimdi mutfağıma açılan minik bahçemde pek çok çiçek yetiştiriyorum. Çiçeklerin yanında yalın ayak geziniyorum, bir tek onların yanında özgür hissediyorum. Yaşamak böyle bir şey değil midir zaten? Toprakla bütünleşmek, var olmamak. Hiç olmamak. Ne orada ne de burada.
- Beyaz Çiklet
- O çiğnenmiş bir çiklet. Belki de paketi hiç açılmasaydı daha iyi olurdu. Kim bilir?
"Hastalığımız bile aynı, nefes alamıyoruz."
Hayat Var
Beyaz Çiklet Çiğneyenler
Bir mektubumu buldum anıların arasında: "Sev bu çocuğu, insan olmanın ıstırabını yaşıyor" diyordu.
Nezihe Meriç
Günce Deposu
-
▼
2018
(106)
-
▼
Şubat
(14)
- Yorgunum ve Ağrılar
- Bilge Karasu: Göçmüş Kediler Bahçesi
- Bilge Karasu ile Haluk Aker'in Mektupları
- Bilge Karasu: Haluk'a Mektuplar II
- Bilge Karasu: Haluk'a Mektuplar
- İş Yaşamı ve İnsanlarla Mücadele Üzerine
- Yeni Bir Yol, Alıp Başımı Giderken
- Marş
- Genç Werther'in Acıları
- Çocukluğun İstanbul'a Dönüşümü ve Sancılar
- Delirir miydim?
- Şarapçı Remzi
- Halil
- Gayretkeş Bir Okur Olmak Üzerine
-
▼
Şubat
(14)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder