Kötü zamanlardan geçerken insan,tutunacak bir şeyler arıyor kendine.Yemeden içmeden kesilip milyon gram kilo vermemden mütevellit değil durumum.İçinizdeki acı öyle derine iniyor ki,ağzınızdaki afta dilinizin ucunu değdirdiğinizden daha da çok yakıyor canınızı.
Öğretmenliği bırakmayı düşündüğüm süreçte bunun yanlış olduğunu anlattı çevrem.Para kazanmalıydım,ihtiyaçlar epey artmıştı.Çalışmaya devam ettim her gün kendimi suçlayarak,bir yandan da her istediğimizi alabiliyordum bunun rahatlığı içindeydim.
Çocuklarla uğraşmak oldukça stresli.Hele de benim grubum gibi küçüklerse.Fakat şimdi düşündüğümde beni hala ayakta tutmaya devam ediyorlar.Biri kağıttan bir "anten adam" yapıp bana hediye ediyor tam da ağlamak üzereyken.Biri yanıma yanaşıp usulca "hocam bize bir sene baktığınız için teşekkür ederim" diyor.Biri bana cips almış birlikte yiyelim mi diye soruyor.Kimi kantarın topuzunu kaçırıyor ve sinir krizleri geçirmeme sebebiyet veriyor.
Çoğu zaman lanet okusam da çocuklar iyi ki varlar,iyi ki benim yanımdalar.Her biri meleklerimiz,annemin melekleri.Sevginin melekleri.
biraz yavaş konuşsak yol verir belki tüm ağaçlar
biraz sakin olursak çiçek açar belki tüm ağaçlar
üçnoktabir
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder