Minik Dostumla

Bugün en iyi arkadaşım Naz ile birlikteydik.Akşam üzeri halası ve Naz bizi ziyarete geldiler.Üst mahalleden komşular da vardı.Birlikte oturup çay içtik,annemin tarçınlı keklerinden yedik.Odama ders çalışmaya çıktıktan bir süre sonra Naz geldi,kapımı tıklatıp içeri girdi.Hemen koyu bir sohbete daldık tabi.Bana anaokulunda yaşadığı maceraları anlattı.Sonra tek tek odamdaki eşyalar ile oynadı.Yine yanıma geldi,ona Kezbansu’nun fotoğraflarını gösterdim.Kendisi bir köpek dostu olduğu için istemem yan cebime koy edalarıyla baktı minnak kediye.

Masamın üzerinde renkli çıkartmalarım vardı.İki tanesini onun yanağına diğer iki tanesini de kendi yanağıma yapıştırdım gülmekten kırıldık.Sonra benim gözlüklerimi alıp onların da camlarına renkli çıkartmalardan yapıştırdı.Aynanın karşısına geçip “hayat toz pembe” diye bağırdık.Elbette biliyorum toz pembe olmadığını,bir tek çocukların dünyasına girince toz pembe sanırım.

Bir ara,sen yine gidecek misin diye sordu bana.Gideceğimi ama kış bitip yaz gelince temelli geri geleceğimi,okulumun biteceğini söyledim.Sanki inanmadı,yüzü buruştu.Dudakları titredi.Ben seni çok özleyeceğim,sarışın teyzemle sakın buradan başka bir yere gitmeyin dedi.Benim de gözlerim doldu.Küçük bir kız çocuğunun sevgisine nail olmak kadar temiz,güzel bir duygu yokmuş.Yanaklarını sıktım,merak etme buradayız bir yere gitmeyeceğiz dedim.

Halasına benim hakkımda söylediği bir söz o kadar etkiledi ki beni,buraya da yazmak istedim.

“Ya abim buradan giderse yine,ya onun güzel yüzü bozulursa hala ?” Böyle bir güzellik var mıdır dünyada,bana yaşamam gerektiğini hatırlatıyorsun küçük arkadaşım.Bana hala temiz olabileceğimizi hala güzellikleri görebileceğimizi söylüyorsun.Seni çok seviyorum minik dostum,seni çok seviyorum.

Bu arada Pınar Selek için ise son derece üzgünüm.Elim ayağım titreyerek okudum haberlerini,bir kez daha utandım bu ülkenin vatandaşı olduğum için,bir kez daha üzüldüm.Adaletin tecelli etmesini bekliyorum,inatla.