Biz

Uzun süredir kendimdeyim yani kendi içimde.Çanlarım inzivaya çekildi artık,kalp atışımdan öte çalmıyorlar.Gürültümüz bile kollektif bir huşu içinde.Gündüz güzelleriyiz.Derdim,sevincim ve gül yüzüm.Hepsi içimde ve beklemede.

Sınavlar bitsin.Bitsin ki gideyim kasabama.

Dinmeyen ev özlemi ve aldığım bir kucak dolusu kitabı dolabıma iliştirecek olmanın heyecanı sarsın yine beni.

...

Bense hep ücradaki öteki.
Kendine yalnızca kitaplarda ve hüzünlü insan portrelerinde rastlayan birinci şahıs kişisi.Oysa hayatında hiç sergi görmemiş,fotoğraf nedir bilmez.Kaybolmuş bir rembet,ruhu aşk dolu bir ermeni kadını ve aynı zamanda sürgüne uğramış diri bir yelkenli.

Gecem gündüzüm Cafe Aman İstanbul bu aralar.Dinledikçe içimi heyecan ve gem kaplıyor.Çok uzakta hissediyorum kendimi.Bir o kadar da yakın.

Eski İzmir sokaklarında kolumda bir Rum,yürüyor gibiyim boylu boyunca.

Anadolu'nun içinde pek çok halk,pek çok kültür gibiyim.İçine girdikçe renklenen,çevirdikçe hep aynı yüzüne neşe denk gelen.

Dünyanın herhangi bir yerinde,içimde,dışımda.

Duvarların içinde ve duvarların dışında.

Aynı kalmayı başaranlara tüm tümcelerim.

'Biz' olmayı nasıl başardınız ? 

Peki neden bize öğretmeden gittiniz ?