Boşluk

Bir bar düşünün.İçinde eski insanlar.Her şey çok yavaş,dünya akmıyor.Sular durulmuş ve güneş doğmamakta ısrarcı.Parça parça bulutlar.

İçeride loş bir ışık,belli belirsiz.Hayal meyal yaşanmış bir hayatın izleri.Tohumların üzerine bırakılmış ama kendini ayrıştırmış.Ötekileşmiş ve bitememiş bir bitki.Topraktan bir parça aslında ama,yok.

Eski bir mikrofon,yanında masalar.Bardaktaki sıvılar tüketilmiş.Yavaş yavaş.Biranın tadına alışır gibi,boğazdan geçişindeki serinlik.Bir vapur gibi asil ve üzgün.Dertli dalgalar.

Kendini genç sanan aslında hiç meşhur olamamış yaşlı bir ses.Boğuk ama içten.Oysa onun meşhur olması gerekirdi.Hayat diyoruz ya buna.Peki geride kalanların düşleri ? Ya meşhur olmak isteyen onca insan ? İçilmiş ve yıpranmış bir deri.İçildikçe içine çekilmiş ve daha da yıpranmış bir deri.

Bir derdi var bardaki insanların.Uçmak.Uçmak,kanatlanmak ve yok olmak.Hezarfen niçin bu kadar çok uçmayı istedi sandın ki bunca zaman ? Yok olmak için.İçinde olmamak için.

Benim de içimde hissettiğim şey bu işte.Yaşayamadığım,içine sığamadığım..İçinden taşmayı beceremediğim,nem alamadığım.

Boşluk.