Biliyordum

Uzun yıllar oldu koca bi şehirde tek başına yaşamaya alışmak.Gündelik işlerin ritmi ile tekdüze bi hayatın dinginliği arasında geçen vakit beni bile aştı,yükseldikçe yükseldi gövdemde.Yeşillenmesini bekledim uzun zaman.Bir anda büyüyemezdi elbette,bekledikçe bekledim.Sanki bu geçen sürede kendime ve yalnızlığıma daha da alıştım.Geceleri mutfağımdan sızan sarı ışık eşliğinde odanın ortasındaki masaya oturur,bir yudum şarap,zeytinyağı ile bezenmiş koca tabak bir salata ve yanına en sevdiğim balık mezgit.

Hayat mı,aşk mı yoksa yılgınlık mı bu yaşadağım bilemiyordum.İnsanın kendisiyle yüzleşmesi çok zordur derler.Ya bunu hiç başarmayanlar ne yapmalı?Kendisine söz geçiremeyenler ne yapmalı sahi.İnsan kendisinin psikoloğu olmalı bence.Kendisinden başka hastası olmamalı insanın.Yoksa pansumanlar,ilaçlar ve git geller eksik kalır odasında,güneş girmeyen,perdeleri kapalı hastanın.Hayatta kurabilmeye korkmadığım tek cümle " Hiç Bilmiyorum " oldu.Bundan başka iddialı cümle kuramadım
...