Giderken


Yaşamak çok zor,eğer hala hayatı mutlu hale getirecek şeyin ne olduğunu bulamamışsak,ya da bulmamıza ramak kala elimizden alınmışsa.Hafif bir müzik eşliğinde ağlamak gibi bi şey yaşamak,acı çekmenin daha da fazlası,güzel bir yüze sürülen koyu kırmızı ruj kıvamında,çirkinlerin ise ellerinde çomaklarla karalar bağlandığı,tersine eşit dünyada. Belki de çevremde beni anlayan birileri yok diye bu gailem.Kim,neden beni anlamaya çalışsın ki oysa,insanların onca derdi varken,giderek yaşanılmaz bi dünya yaratırken kendi ellerimizle.Gelecek için çabalarken ve gelecekte ne olacağını bile bilemezken.

Özlü sözler söylemiyorum,söylemem de.Garip kelimeler kullanmıyorum kullanmam da.Ama burası çok farklı bi yer,bu yaşadığımız alan,bazen bir an önce gitmeyi planlıyorum.Öbür dünya alemi,eğer gerçekten varsa,lütfen giderken bineceğimiz vapura beni dinleyecek birini koysunlar yanıma yoldaş diye.Kahvelerimizi alalım ve o bana kendini anlat desin,sözümü hiç kesmesin,sevgisini hiç kesmediği gibi.Nokta koyduktan sonra son cümleme,tek bi sözle beni anlatsın.O kadar ihtiyacım var ki konuşmaya.Susmamaya.

Yaşamının son yıllarında hiç gitmediği Tanrısının kapısını çalar Eleni.Her gün onlarca şey isteyen insanlardan olmadığını söyler.Sadece kızı için iyilik diler ve gider. Bi gün gitmek istiyorum ben de,sanırım tek başıma.Arkama bakmadan.Bi istisna varsa o da olmamalı yanımda.Giderken de biri için ağlanmaz öyle değil mi ?