Koltuk

Büyüyebiliyorum,bir el uzanmadan.Her zaman son defa diye başlıyorum talihsizliklerden bahsederken lafıma.Beyaz bir duvarın önüne iliştirilmiş eski,ahşap bir sandalye ve yanında küçücük bir demlik.Eski bir divan,radyoya dolanmış bir kaset belki.

Uzak ihtimaller peşinde koşmadım hiçbir zaman.Hayatta çok az şeye inanırım,oysa geri kalan kısımla bile baş etmesi çok zor.Çok zor hüznümü aşmam,diğerleri için endişelenmeden yaşamam.Bilmem,böyle mizaçlıyım demekten başka sözüm yok.Sakınmıyorum,bulamıyorum.

Odamı özlemişim.Yeşil duvarlarımı ve yeşil çarşaflarımı da.

Yok sanırım camgöbeği.

Sonra annemle konuşuyorum,pek uykucu.Günün yarısını uyuyarak geçiriyor.

Küçük şehrimiz,belki pek sıcak değil.Samimi değil.Ama ananem ve dedem yaşamış bu evde.Sonra annem bu evde doğmuş.Ben de 11 yıldır bu evde yaşıyorum.Ahşap merdivenlerimiz gibi inip çıkmaktan başka şansımız yok,annemle benim hayatımda.

Bazı şeyler size bahşedilmez,kendiniz kazanmak zorundasınızdır.Bahşedilmeyen şeyler malk mülk ise üzülün,kolay sahip olunmuyor.Şayet sevgi ise daha da üzülün,onsuz olmuyor.

Sert bir tahta parçasının üzerine uzanıyorum.Tahta kuruları ile kurulan bir arkadaşlık,tavan arasından sızan güneş ışığı ile toz bulutu olasım geliyor.

Daha derine inmeden,tekdüze oluyorum.Dertop.Bu yüzden oturma odamızdaki koltuğu seviyorum.Yıllardır oturuyorum fakat sesini bile çıkarmıyor.

Hayatı ise sevmiyorum,yıllardır üzülüp isyan ediyorum ama tek ses yok.

Beni kaale almıyor.

Oysa ona diyecek çok lafım var,sakınıyorum.