Sessizlik

Artık tek dileğim eve gitmek.Annemi çok özledim.Minik şehrimde,güzel bahçemde annemle birlikte yaptığımız kahvaltıları özledim.Birlikte kahve içmeyi özledim.

Bir sene içinde çok yordu beni İstanbul.Mutluydum ama yıprandım aynı zamanda.Dersler,insanlar.. Çoğu samimiyetsiz.Küçük dünyamdan uzun süreli dışarı çıkmak,güneşe gözlerimi alana kadar bakmak pek bana göre değilmiş.Ufak şehirlerin ufak insanlarıyız biz hep dediğim gibi.

Diş ameliyatımı da oldum,sorunsuz ve güzel geçti.

Belki de kimseyi arayıp sormuyorum,belki de kızıyor insanlar bana.Küçüklüğümden beri beni de kimse arayıp sormadı,zor zamanlarımda kimseden yardım almadım.Her işimi kendim hallettim.

İlerisi mi ? Kimse uğurlamayacak belki beni.Benim de kimseyi uğurlamayacağım gibi.

Bilmem ki,dünya çok fazla bana.Zarar,zehirli bir şeyler var içinde.Çıt kırıldım değil benim gibi,hislerim gibi.

Anlamak güç her şeyi,evrim geçirmek lazım arada.Evrilmek lazım.

Lakin ben hep kendim kalmak istiyorum.Kazansam da kaybetsem de.Hiç önemli değil.

Kendim olmak istiyorum.

Bu yüzden bana sessizlik lazım.

Çok fazla sessizlik.