Gece Vakti

Gece yarısı olmak üzere, yine yorgunlukla geçen sıradan bir gün. Sanki yapmak istediklerimi yapacak gücüm kalmamış gibi yine. Yorulmuşum bunca yıl. 

Genel koordinatörümden övgü dolu bir telefon aldım bugün eve gelince. Benimle uzun yıllar çalışmak istediğini, azmimi ve çalışkanlığımı takdir ettiğini söyledi. Mutlu etti bu telefon beni, nazik davrandı. Kafam da iyice karıştı. Okulda bazı olaylar oldu, her zamanki gibi dışarıdan izledim. 

Bizim uzun zamandır Eskişehir'e yerleşme planımız var. Gitmek istiyoruz buradan, kutu gibi bir ev alıp yerleşmek istiyoruz. Bu sene gidecektik, olmadı. Aklımızda hep Eskişehir. Annem hastalandığında iki sene orada yaşadık, hastanelerde. Ben de yazları kaldım annemin yanında, bir yurt odası tutup. Eskişehir'i çok seviyoruz, sakinliğini. Tren garında iner inmez hayat buluyoruz sanki. Bir cesaret gerekiyor belki, daha fazla yıpratma diyorum kendini. İyi kötü bir iş bulursun kendine, öğretmenlik olmazsa başka bir şeyler. Yeter ki yerin yurdum olsun, kiradan kurtulalım. Evimizi istediğimiz gibi döşeyelim. Belki sınavlara hazırlanır atanırım. Bir kedi beslerim. 

İstanbul'da bunların hiçbirini yapamıyorum. Akşam eve geldim mi çok yorgun oluyorum, biraz okuyup biraz da çalışıp uyuyorum. Göbeğim çıkmaya başladı, sırtım falan her yanım ağrıyor. İyice paspal bir insan oldum, üşengeçlikten berbere dahi gitmiyorum. Tam bir Oblomov! Ya da bunun İstanbul'da yaşamakla bir ilgisi yok belki de, bilemiyorum. Ama sanki gidersek bu şehirden, huzur bulacakmışız gibi. Birkaç saksı, bir sürü kitap. Bir sene çalışmasam, sadece kitap okusam. Kendime vakit ayırsam çok mu şey? 

Paramore, The Only Exception ile geceye veda edeyim bari. Bir de koyu bir türk kahvesi ile.