Benim Çocuklarım

Bir sürü çocuğum var,pek çok da dünyam.İçinden biri kaybolduğunda tedirgin oluyorum.Hepsi bir aradayken rahatım.Onlarla birlikte zaman duruyor benim için,her birini tek tek dinliyorum.Zannediyorum ki bir şeyler öğretmeyi kendine meslek edinmiş,hitap ettiği kitle çocuklar olan biri için en büyük meziyet dinleme sebatını gösterebilmesi.Bir çocuğu ancak dinlediğiniz zaman anlayabiliyorsunuz.Onlar anlatırken yaşıyorlar hayatı,hem de sahici.Duyguları temizce.

Onlarla farklı bir dünyaya girdiğimi hissediyorum.Çünkü hepsinin benim gibi derin derin bakışları ve acımasız hayat hikayeleri var.Onlar birer kahraman değiller,öyle olsunlar istemem.Onlar ne güzel,ne iyi ne de hoş çocuklar.Onlar tamamen bizdenler.İçimizden.

Bir hikayeden kahraman yaratmak çok kolaydır tıpkı bir çocuktan kahraman,cengaver ve gözü pek bir küheylan yaratmak kadar..Bunu amaç edinmiyorum,bunu amaç edinmemeliyiz.

Çocuklarım kendileri gibi olabilmeliler.Yalnızca kendileri ile dans etmeliler.Dünyayı eritmeliler neşeleriyle,renklerle dolu gözleriyle.