Yalnızlık Vakti

Kalbimde kocaman bir ağrı sanki yerinden çıkacakmış gibi.Bademciklerimle birlikte ağzımın içinde garip bir şişlik,gözlerim dolu.Hayatımdaki en değerli insanı,canımı uzun bir süreliğine yurt dışına yolladım.Hava limanında ona el sallarken dizlerim titredi.Gülüyordum,beni son kez gülerken görsün diye.

Birlikte gittiğimiz tüm yolu tek başıma döndüm.Oysa İstanbul'da çok nadir dışarıya adım atardım onsuz.Çok zor geldi,otobüste gözyaşlarımı tutmak zorunda kaldım.Eve varınca kapıyı kapatır kapatmaz ağlamaya başladım.

O sırada kapının önüne devamlı beslediğim tekir kedi yanaştı.Pencereye seyirttiğimde bana doğru baktığını gördüm.Elimde bir peynir kutusuyla yanına yanaştım,bir yandan bana sürtünürken bir yandan peynirlerini yedi.Sanki anlamış gibiydi,üzgün olduğumu.

Onu uğurlamadan önceki gece,kahvaltı yaptık.Gece kahvaltısı derler ya.Pişirdiğim sucuklu yumurtanın sucuğu bol tarafını ona verdim.Oralarda bulup yiyemez diye.Ardından bir demlik çay tükettik..Eve geldiğimde banyoda kullandığı peştemalı bahçedeki çamaşırlıkta unuttuğunu gördüm.Koklayıp valizime yerleştirdim.

Onunla birlikte İstanbul'a da veda etme vaktim gelmişti.Bir daha ne zaman İstanbul'a gidebilirim,gitme cesaretini bulabilirim bilmiyorum.Çünkü İstanbul demek o demek benim için.

İnsan yılların ardından sevdiğini uzun bir müddet görememeye ne kadar alışır bilemiyorum,hele ki benim gibi hüzünlü bir insan..Ama döneceğini biliyorum.Hava alanında onu gülümseyerek karşılayacağım anın hayalini kuruyorum şimdiden.Geri gelecek,yine birlikte olacağız.