İç

Sessizce yaşayınca içimde güneşler doğuyor sanki.Kendimi huzurlu ve sakin hissediyorum.Daha fazla,daha uzun zaman.Bir şeyleri sindirince tadı daha mı iyi çıkar bilmem.Hep hızlı yemek yerim.Ama sindirerek yaşayınca sanki daha iyi.

Küçük otobüs yolculukları,gidip gelen hatlar,insanlar ve bu kalabalık şehrin karmaşası ne kadar aklımı karıştırsa da asla içimden gelmeyenleri yaşamıyorum.Bir köşeye çekilip kendimi dinlemeyi başarabiliyorum bu kalabalıkta.

Böyle rahat ediyorum.Az konuşup çok yaşayarak.Sessizliğimizde güzel bir şeyler var.

Yaşama ve umuda dair güzel bir şeyler.

Yarın doğduğum gün.

Yeni başlangıçlara inanmam.
Ama artık 21 olduğuma göre ufaktan bir şeylere inanmaya başlamalıyım diye düşünüyorum.
Mesela içimdeki güzel şeylere.

İlk kez kalksın o zaman olmayan kadehim.
İçimdeki güzelliklere.