The Only Exception

Bakıyım saate.Gecenin üçü ve ben hala ayaktayım.Dedim bu saatte en güzel ne yapılır.Ya film izlenir,eğer izlenecek harika bir filminiz yoksa elbette blog açılır ve yazı girilir.

Ben çok mutluyum bilmem öyle içimden geldi.Mutluyum işte neden mutlu olmayayım ki.Yaşıyorum,harika bir anneye ve harika insanlara sahibim.Evet geriye baktığımda hala bazı insanları,onlarla sohbetlerimi ve yaşamak istediklerimi aklımdan çıkaramıyorum.Verilen sözler,kalbimin kırılmaları,ağlamalarım,sabahlara kadar sohbetlerim.İnsansanız eğer sevgiye ihtiyacınız var demektir.Sevgi ile büyürüz.Özlüyorum o anları,çok kızıyorum bunları yapanlara ama özlüyorum gene de elimde değil.Sanırım yüksek dozda affedici bir insanım.Kim kalbimi kırdıysa.Umarım mutludurlar şuan.Belki beni özlüyorlardır belki..

Tutunacak bir dal aradım hep.Belki büyüyorsunuz ama kalbiniz ve hisleriniz büyümüyor işte.Sadece sıcak bi sevgiye ihtiyacınız oluyor.Özellikle böyle ıssız saatlerde.Yaşam belki de tüm duygularımızı elimizden alıyor.Yapacak bir şeylerimizi var hep.Ama sadece sevgiler ülkesinde yaşamak isterdim.İnsanların sevdiklerine günün yirmi dört saati aşk duyacakları bir ülke.Çikletten ülkelerden biri işte..Sanırım uzakta bile olsa sevmek güzel,sevilmek çok güzel.Hayatın size hep güçlü durmayı öğrettiği bi andan bi sevgi bulmak çok güzel olsa gerek."Sevil neşelen sevme yanarsın" diye devam eden bir şarkı var ya maziden hani,Göksel söylüyor.Aslında pek doğru.Aşk acı bi şey,kanatıyor sanırım tüm vücudunuzu.Ama acı çekmeden de emeğinizin değerini almak çok güç sanırım.

Ben şimdi Paramore'dan " The Only Exception'u" dinliyorum.Ve ağlıyorum elbet her zamanki gibi bu şarkı eşliğinde.Umudumuz gerçekten umut olsun bizlere.Sarılalım birbirimize.Uzun zamandan sonra sarılmak istiyorum.Mutlu olalım üzmeyelim birbirimizi.Kıymet bilelim.