Anlaşmadan Ölmeyelim

Garip bir tesadüf gibi yaşama algılarının açık olması.Son zamanlar bu zamanlar benim için…Nedeni malum,çok açık ortada.Sıkılganlıklar,hep aynı şeyler,mevcut durumlar daha bir sürü şey.Ama bu aralar öğrendiğim bir şey var.Gerçek arkadaşlıkların nasıl olduğu.Daha önce kimse beni bu kadar merak edip her dakika halimi hatırımı sormamıştı.Ve bu yüzden hep yalnız hissetmişimdir kendimi.O kadar dandik mizaçlı insanlarla dolu ki çevrem hangi birine laf yetiştireyim.Bir yerden sonra ona bile alışıyor insan.Saçma sapan şeyler olağan gelmeye başlıyor.Ama öyle zamanlarda bir şey oluyor ki,bu şey insanı hayata bağlıyor.Arkadaşlık duygusu sanırım…Telefonumda 10 cevapsız arama.Benden birkaç saat haber alamayan arkadaşlarım bana ulaşmaya çalışıyorlar,merak ediyorlar.Mesaj gönderen gönderene…Güzel duyguymuş başkaları tarafından önemsenmek.Teşekkür ediyorum onlara bir kez daha.Ama en önemlisi şu ki;siz ne kadar güçlü olursanız olun illa ki sırtınızı birine dayamak istiyorsunuz.Yani en azından bazı duygusal buhranlar zamanında ben gibi…Ağlamak çare olmuyor o zamanlar birinin kollarında ağlamak gibi.Melekler Korusun’u izlerken dinledim ;İpek bakışlıdan duydum hikayeyi.

Arkadaşlık ile aşk varmış.Aşk sürekli arkadaşlığa sana ihtiyacım yok,ben varken sana yer yok sen ne işe yarıyorsun ki deyip duruyormuş.Arkadaşlık o sıra cevap vermiş.Ben sen gittikten sonra dökülen göz yaşları için varım demiş.Ne kadar doğru,gerçekten de böyle olsa gerek.Umuyorum ki gelecekte de mutlu ve bağlı dostluklarım olur.Gitmeler olmazsa tabi…Melekler korusun bizi:)

İster kırılıp dökülelim

İster yok olup dirilelim

Sevişmeden uyumayalım

Anlaşmadan ölmeyelim

…