Hafta sonu askere gidiyorum. Az bir vakit kaldı. Üç haftalığına İstanbul'dan uzak deniz kenarı başka bir şehirde olacağım. Haliyle buralarda olamayacağım. Not düşmek istedim, bir süreliğine yuvadan ayrılış vakti.
Sağlıcakla.
Çok uzak yollardan geldim, denizler yerine dağları sevdim. Heyecanımda, başarımda ve üzüntümde pek insan yoktu yanımda. Fakat öğrendim, irkilerek yoluma devam ettim. Şimdi mutfağıma açılan minik bahçemde pek çok çiçek yetiştiriyorum. Çiçeklerin yanında yalın ayak geziniyorum, bir tek onların yanında özgür hissediyorum. Yaşamak böyle bir şey değil midir zaten? Toprakla bütünleşmek, var olmamak. Hiç olmamak. Ne orada ne de burada.